Recensie: Death Magnetic van Metallica

Death Magnetic, de nieuwe trots van Metallica. Vijf jaar na de enigszins geflopte plaat St. Anger vond Metallica het tijd voor wat nieuw geluid. Na enkele malen uitstel van de releasedatum was het op 12 september 2008 zover, de nieuwe Metallica lag wereldwijd in de winkel! Nouja, de wereld had er enkele dagen eerder al van kunnen genieten, nadat een Franse cd-winkel de cd iets te vroeg in de verkoop had gedaan. En een dag daarna was de cd namelijk al wereldwijd te vinden op internet. Maar dat mocht de pret niet drukken, de bandleden van Metallica reageerde hier overigens ook erg soepel op. Wij, als ware Metallica-luisteraars, besloten de nieuwe cd eens onder de loep te nemen.

De eerste recensie is geschreven door Kristie Raaijmakers:

Metallica heeft flink wat tijd gehad om het album te produceren. Verder hebben ze voor deze plaat een nieuwe producent aangetrokken, namelijk Rick Rubin (onder andere bekend van Slipknot, System of a Down en AC/DC). De verwachtingen van de fans lagen dus hoog. Mijns inziens worden deze verwachtingen ook aardig volbracht, echter wel na een periode van veel luisteren en ietwat wennen aan het nieuwe geluid van vooral zanger James Hetfield. Het resultaat is een nieuwe plaat met veel vertrouwde elementen, lange intro’s en lekkere solo’s en lange nummers van wel 5 tot bijna 10 minuten.

De plaat begint heftig. De eerste drie nummers: That was just your life, The end of the line en Broken, beat and scared bestaan uit vertrouwd gitaar geluid. Ook de drums en de bas klinken meteen goed. Echter de stem van Hetfield is veranderd, en dan in de negatieve zin van het woord. Die deed me namelijk iets te veel denken aan het album St. Anger waar ik zelf (en vele Metallica fans met mij) geen grote fan van ben. Bij het horen van de eerste drie nummers was ik bang voor een nieuwe St. Anger, maar gelukkig viel dit mee. Nadat ik de plaat nog een aantal keren had aangezet begon ik steeds meer te wennen aan het nieuwe geluid, en op den duur begon ik er weliswaar van te genieten. Uiteindelijk ben ik totaal van mening veranderd, want deze plaat is toch een stuk beter dan St. Anger, ook deze eerste drie nummers.

Dan komt er een verrassend rustig intro, dat inleidt tot The day that never comes, een vrij rustig nummer. Ik vond het de eerste keer dat ik het hoorde al prachtig en dat is niet meer veranderd. Het geluid wordt in dit nummer rustig opgebouwd en leidt tot een mooie plaat met een goede tekst. Ook de minifilm die erbij is gemaakt vond ik erg mooi. Ik heb hier weinig woorden voor, gewoon prachtig, genieten.

Het nummer All nightmare long is weer heftig en vertrouwd, evenals de daaropvolgende Cyanide en The Judas Kiss. Ik vond ze de eerste keer dat ik ze hoorde al lekker klinken, en na enkele keren luisteren ben ik ze alleen maar mooier gaan vinden.

De naam The unforgiven III is veelbelovend. De voorgangers van dit nummer hadden een rustig intro, opbouwend tot een wat heftiger geluid, met een donkere tekst. Aan deze kenmerken voldoet de nieuwe Unforgiven ook, en daaraan heeft hij z’n naam dus ook te danken. Qua muzikale elementen lijkt het nummer niet heel erg veel op zijn voorgangers maar het is wel dezelfde opbouw en dezelfde stijl. Het luisteren naar dit nummer is ook weer echt om te genieten.

Dan volgt er een muzikaal nummer; Suicide & Redemption, daar ben ik zelf nooit zo’n fan van. Ik houd van teksten in combinatie met muziek, als een van beide elementen wegvalt vind ik het al een stuk minder aantrekkelijk. Daarom ben ik over dit nummer ook niet erg lovend. Metallica is een band met prachtige muziek, een goed geluid, maar ik vind dat er wel zang bij hoort, ondanks het redelijke aantal muzikale nummers dat ze gemaakt hebben.
Tenslotte eindigt het album met My Apocalypse. Dit is weer een heftig nummer. Hier ben ik zelf niet zo heel erg weg van, het is mij iets te heftig.

Aan mijn verwachtingen heeft deze plaat zeker voldaan, al was het dan nadat ik het album een paar keer wat onwennig heb geluisterd. Ondertussen heb ik er ontzettend van genoten, de vele keren dat ik er naar heb geluisterd.

De tweede recensie is geschreven door Syme van der Lelij:

Als liefhebber van het oude werk van Metallica (Master of puppets, Ride the lightning – die tijd) ontving ik sceptisch de nieuwe cd Death Magnetic. De vorige cd’s waren namelijk niet om over naar huis te schrijven. Toch hoorde ik veel positieve geluiden, dus ik was heel benieuwd.

De intro van het eerste nummer That was just your life is veelbelovend. Een sfeervol instrumentaal stukje bouwt de spanning op. Alles klinkt goed, totdat de zanger zijn mond opentrekt. Wat is er met hem gebeurd? Hij lijkt de overtuiging te missen; er zit een stuk minder kracht in zijn stem. Dan valt het nummer in herhaling, en duurt het eigenlijk drie minuten te lang. Het nummer begon goed, maar uiteindelijk valt het toch nog tegen. Jammer.

Het tweede nummer The end of the line is een stuk krachtiger. Maar om nou te zeggen dat ik het echt mooi vind, nee. Het komt op mij een beetje ongeïnspireerd over. In ieder geval zit de overtuiging erin.
Bij het vierde nummer The day that never comes ben ik weer echt onder de indruk. Het begint met een mooie gitaarsolo, en zanger James Hetfield valt vloeiend in. Het is een rustig nummer, maar naarmate het vordert wordt het tempo steeds hoger. In dit nummer ligt de nadruk meer op de gitaren dan op de zang, en dat pakt goed uit.

De nummers die daarop volgen zijn voldoende. Ik vind ze niet speciaal, maar ze zijn zeker niet slecht.

Waar ik me wel steeds meer aan begin te ergeren, zijn hoe de drums zijn ingemixt. Dat het basisritme goed hoorbaar moet zijn voor de bandleden is begrijpelijk, maar op dit album hoor je de begeleiding vaak boven de ‘smaakmakers’ James Hetfield (zanger) en Kirk Hammett (gitarist) uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest.

Dan komt een nummer met de veelbelovende titel The unforgiven III . Ik ken The unforgiven als een prachtig, rustig nummer van black album uit 1990. Dit nummer is niet zo schitterend als de oude, maar toch is hij heel mooi. Rustig bouwt het op tot een spetterend hoogtepunt, met een aantal heerlijke gitaarsolo’s onderweg, om daarna met een rustig slot af sluiten. Zo hoor ik ze graag!
Met the unforgiven III in m’n achterhoofd valt het nummer daarop toch wel een beetje tegen. Het is weer meer van hetzelfde, zoals de meeste nummers op dit album.

Dan volgt een instrumentaal nummer, Suicide & Redemption. Ik ben fan van de instrumentale nummers van Metallica, omdat ze met enkel instrumenten toch hele verhalen weten te vertellen. In dit nummer is daar een stuk minder sprake van. Op sommige stukken lijkt het wel alsof er zang bij had moeten zitten, maar vergeten is in te mixen. Halverwege het nummer bevinden zich wel een paar schitterende gitaarsolo’s die echt de moeite waard zijn.
Het album sluit af met My apocalypse. Dit is weer een weinig inspirerend nummer.

Conclusie: Hoewel er een paar mooie nummers (met name de rustigere, daar zit echt gevoel in) op dit album staan, ben ik toch niet overtuigd. Het bevat te veel meuk en klinkt alsof de band weinig zin had om echt te werken voor muzikale kunststukken.
Na dit album een aantal keer geluisterd te hebben zette ik het album Ride the Lightning (1984) op. De muzikale creativiteit en genialiteit stroomde mijn oren in. Death Magnetic kan hier echt niet aan tippen. Metallica was een topband, maar is het niet meer.