Deze herfstvakantie werd het weer eens tijd voor een vrouwendag. Samen met me moeder zou ik gezellig in Antwerpen gaan winkelen. Achteraf gezien kreeg ik de dag voor vertrek al een teken dat het een vreemde dag ging worden. Ik werk namelijk bij de Albert Heijn op ons dorp. Op een dorp is het ook altijd ons kent ons daarom hebben wij ook geen slotjes op de karretjes. Als iemand een karretje meeneemt is het binnen de kortste keren bekend wie het karretje heeft. Toch zijn er altijd ( Belgische) mensen die alsnog geld in een karretje stoppen en het erna weer uit willen peuteren omdat ze niet goed hebben gekeken. Ik lachte het weg en de dag erna stonden wij op het station in Dordrecht om te vertrekken naar het altijd plasante Antwerpen.
Op het station hadden we al 40 minuten vertraging doordat er in Rotterdam een stroomstoring was. Dit was ook nog maar het begin van alles want na een plekje te hebben gevonden in de internationale trein zagen we dat de trein nog verder vol liep. Mensen moesten staan en op elkaars schoot zitten terwijl er een kwartier later weer een trein zou komen.
Uiteindelijk waren we dan in Antwerpen en het shop dagje kon beginnen. Lekker winkel in en winkel uit en dan zit je in Antwerpen goed hoor. De Meir is een lange brede winkelstraat met grote winkels en modehuizen. De zijtakken van de Meir brengen je naar allemaal leuke kleine zijstraatjes en pleintjes waar je de bijzondere winkels en boetiekjes kunt vinden. Ook de eettentjes zijn daar te vinden want van shoppen krijg je trek.
Eenmaal een leuk tentje te hebben gevonden en daar gegeten te hebben wilde ik even afrekenen. Maar zeg nooit meer ‘’even afrekenen’’ als je in Antwerpen bent want zij houden er in mijn ogen rare gewoontes op na. De serveerster vroeg namelijk of ik nog meer wilde eten terwijl ik net de grootste omelet had weg gewerkt die ik ooit had gezien en omdat ik me ineens een vreetwolf voelde vroeg ik of ik kon betalen. Ik wilde pinnen maar onder een bepaald bedrag kon dat niet. Volgens de serveerster was er niks aan de hand ik kon namelijk wel ‘’gewoon’’ pinnen maar dan werd het minimum pinbedrag van mijn rekening geschreven en het verschil met wat ik moest betalen kreeg ik dan ik contanten terug. Dat zijn nou dingen die ik in Nederland nooit heb meegemaakt. Een klein detail is wel dat er aan de overkant van het restaurantje een Fortis bank staat.
Weer helemaal klaar om verder te gaan met shoppen stappen wij de straat weer op. Wij verwachtten alleen niet dat de jongeren in België er graag bij lopen als kasper het spookje of als travestiet, met de tekst:’’ Ik ben een popje’’ op hun hoofd en er een hobby op na houden om midden op straat op elkaar te gooien met eieren. En dat is nog niet het enigste want met de eierschalen nog op hun hoofd proberen ze shoppende mensen appels en zelfgebakken cake te verkopen. Ik heb overigens niemand gezien die iets van ze kocht. Niet gek want iedereen geeft liever zijn geld uit aan kleding dan aan ‘’mogelijke dood’’ door een ‘’vergiftigde appel’’. Maar om deze vreemde jongen te ontwijken doken mijn moeder en ik de Hema in waar ik het volgende ontdekte. Als het druk is bij een kassa in België wordt er geroepen:’’ Lydia aanvraag tot kassa!’’ waarom moeilijk doen als je net als in Nederland ‘’Lydia kassa bij alstublieft’’ kan roepen. Het werd me dus ineens duidelijk dat Belgische mensen vaak moeilijk doen terwijl het makkelijk kan. In deze winkel was het ook echt te druk waardoor we naar buiten vluchtten en opzoek gingen naar een aantal winkels waar ik het bestaan van wist maar ze nog nooit gezien had.
Toen ik de winkels had gevonden sprong ik een gat in de lucht waardoor ik op de stoep tegen iemand aanliep en die iemand was niemand minder dat shopgoeroe en stylist Dyanne beekman. Zij was aan het werk zoals het zelf noemde maar iedere vrouw die van kleding houdt zou wel in haar schoenen willen staan. Maar dat was niet het enigste toen mijn moeder en ik even later een terrasje gingen pakken zaten we naast niemand minder dan Jan Rietman. Dat is natuurlijk ook maar een gewoon mens maar het is toch best grappig als die in dezelfde stad en op het zelfde terrasje zit als jij.
Inmiddels was het eind van de middag en besloten we het dagje maar af te ronden en terug te gaan naar het Centraal station. Op het station aangekomen zien we op het bord dat de internationale trein naar Amsterdam-centraal is ‘’afgeschaft’’ in verband met een ongeval en voor de rest van de dag zou de trein niet bij Den Haag en Schiphol stoppen. Terwijl ik dit las dwaalde mijn gedachten weer af naar de vraag waarom Belgen zo moeilijk doen. ‘’Afgeschaft’’ betekend namelijk hetzelfde als ’’rijd niet’’. Dat is toch voor iedereen makkelijk te begrijpen ?
Volgens het bord moesten we een uur wachtten op de volgende trein maar er was een alternatief. De stoptrein Essen-Roosendaal en vervolgens de intercity naar Amsterdam- centraal die tussen Roosendaal en Dordrecht niet meer hoefde te stoppen. Uiteindelijk zijn we dan toch met al onze aankopen thuis aangekomen en zijn we een ervaring rijker als het gaat over de Belgische cultuur. Ik ben alleen wel gaan twijfelen over mijn mening dat België bij Nederland moet worden gevoegd. Belgen zijn nou eenmaal een apart volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten