Verkiezingen VS staan voor de deur

Dinsdagnacht worden de voorlopige uitslagen van de presidentsverkiezingen in Amerika bekend. Na een lange strijd zijn er nog twee presidentskandidaten over dit zijn Barack Hussein Obama en John Sidney McCain III. Nog even om op te frissen, wie zijn ze? Wat doen ze? En waar staan ze voor?

Barack Hussein Obama
Barack Hussein Obama is geboren op 4 augustus 1961 in de plaats Honolulu op Hawaï, 4 augustus. Obama's vader, Barack Obama Sr., was een Luo uit Kenia. Zijn moeder, Ann Dunham, was een Amerikaanse uit Kansas. Zijn ouders scheidden toen Obama twee jaar oud was. Zijn vader keerde terug naar Kenia, Obama heeft zijn vader nog één keer gezien. Toen Obama 21 jaar was, kwam zijn vader om bij een auto-ongeluk in Kenia. Na de scheiding hertrouwde zijn moeder met Lolo Soetoro, een Indonesiër. In 1967 verhuist het gezin naar Jakarta. Vier jaar later, Obama is dan tien, keert Obama terug naar Honolulu en gaat wonen bij de ouders van zijn moeder. Zijn moeder Ann Dunham overlijdt in 1995 aan kanker, een paar maanden na het verschijnen van Obama's boek Dreams from My Father. Obama is via zijn moeder verwant aan Jefferson Davis, de president van de Geconfedereerde Staten van Amerika, die tijdens de Burgeroorlog (1861-1865) vocht vóór de slavernij.

Deze man is een Amerikaanse politicus, politicoloog en jurist uit Chicago. Hij is lid van de Democratische Partij en is sinds 3 november 2004 is senator namens de staat Illinois in Washington D.C. Ook is hij het status als senior lector rechten aan de Universiteit van Chicago. Tussen de jaren 1996 en 2004 was hij senator in Illinois. En Barack Obama is getrouwd met de Amerikaanse advocate Michelle Robinson. Ze hebben twee dochters met de naam Malia Ann en Natasha. Michelle Obama is tegenwoordig vicepresidente voor gemeenschapszaken van de University of Chicago Hospitals.

Obama is de presidentskandidaat van de Democratische partij voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008 en wordt vanwege zijn charismatische optredens ook wel "The black Kennedy" (‘De zwarte Kennedy’) genoemd.

In de Senaat zet Obama zich onder andere in voor onderwijs en immigratie. Ook is hij actief in buitenlandse zaken. Zijn reis naar Afrika, waarin hij Zuid-Afrika, Kenia, Djibouti, Ethiopië en Tsjaad bezocht, trok veel aandacht bij media in de Verenigde Statenen in de bezochte landen.
Obama's toespraken brengen duizenden mensen op de been en zijn slogans Yes we can en Change we can believe in zijn inmiddels wereldwijd bekend. Hij debatteerde meerdere malen met zijn Republikeinse tegenstander John McCain en alle keren werd Obama als winnaar aangeduid.

Tijdens de campagneperiode is bij sommige Amerikanen echter ook twijfel ontstaan over de oprechtheid van Obama. Er wordt getwijfeld of Obama wel in Amerika is geboren en een Amerikaans staatsburger is, wat juist een voorwaarde is om president van Amerika te kunnen worden. Een advocaat in Philadelphia, Philip J. Berg, denkt dat Obama in Afrika is geboren en heeft daarom gerechtelijke stappen ondernomen om hem van de kieslijst in november te laten verwijderen. Ook gaan er geruchten dat Obama islamitisch zou zijn en contacten zou onderhouden met terroristen. Maar in feite is Obama christelijk.
Barack Obama kan de eerste Afro-Amerikaanse president van de Verenigde Staten worden. Maar zoals hij het zelf mooi verwoord:’’Er is geen links Amerika en geen conservatief Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika. Er is niet een zwart Amerika en een blank Amerika en een latino Amerika en een Aziatisch Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika.’’

Geschreven door: Cynthia Prins

John McCain

De 72-jarige John McCain, die dit jaar presidentskandidaat is voor de Republikeinen heeft op het moment een achterstand in de peilingen. Zullen de verkiezingen toch nog positief aflopen voor hem?

McCain is lid van dezelfde partij als George W. Bush, namelijk de Republikeinse partij. Voor veel tegenstanders van McCain is dit dan ook een zorgelijk punt. Als hij dezelfde politiek zal gaan doorzetten als George W. Bush momenteel doet, worden zij daar namelijk niet zo blij van. McCain steunde ook het voorstel van de ‘surge’(troepenvermeerdering) in Irak. Terwijl veel Amerikanen, en met hen veel andere mensen in de hele wereld, onderhand toch wel genoeg hebben van die eeuwigdurende oorlog. Toch schijnt McCain zijn comeback daaraan te danken te hebben, begin 2008.

McCain maakte op 29 augustus 2008 bekend dat hij de Alaskaanse gouverneur Sarah Palin had gekozen als running mate, dat is dus de kandidaat voor de tweede positie, de viscepresident. Palin werd meteen het middelpunt van nieuwe geruchten, zij zou machtsmisbruik hebben gepleegd en ook een familiedrama kwam negatief in de publiciteit.

Sinds 24 september 2008 heeft McCain zijn campagne voor twee dagen stopgezet vanwege de financiële crisis. Hij zei zich in Washington te willen buigen over een oplossing. Hij hoopte dat Obama zijn voorbeeld zou volgen, maar dat gebeurde niet. Twee dagen later werd de campagne weer hervat, maar er was nog geen overeenstemming over een reddingsplan bereikt. McCain vond dat er voldoende vooruitgang was geboekt om verder te gaan met de campagne.
Tegenstanders van McCain zijn bang dat er meer oorlogen zullen volgen en dat zijn ‘nieuwe aanpak’ te veel zou gaan lijken op de huidige aanpak van George W. Bush. Ook vinden ze dat hij te oud is en vrezen ze dat hij de komende vier jaar niet zou kunnen volmaken als president, mede doordat hij al verschillende gezondheidsproblemen heeft gehad.

Voorstanders van McCain vinden dat McCain een geschikte kandidaat is omdat hij de juiste ervaring heeft, maar ook omdat hij en zijn hele familie Amerika gediend hebben in verschillende oorlogen. Hij zou dus weten waar hij over spreekt.

Een echtpaar uit de Amerikaanse staat Tenessee hebben een dochter genaamd Sarah McCain Palin. Dit heeft de vader op het laatste moment besloten en het was dus een complete verrassing voor de vouw. Uiteindelijk was ze het er toch wel mee eens.

Geschreven door: Kristie Raaijmakers

Op wie zouden wij stemmen?

Cynthia:

Ik vind dat de wereld moet veranderen en daarom ook dat Amerika moet veranderen. Mc Cain is de man die in mijn ogen achter president Bush aanloopt, hij is te oud voor een frisse kijk en is bang voor verandering ook al pleit hij daar voor. Obama daarentegen is een man die ik wel een klein beetje zie als de nieuwe Martin Luther King. De man die Amerika een goed zetje kan geven om Amerika te veranderen. Het lukt hem dan misschien niet helemaal maar ik denk dat deze man heel veel voor de wereld kan gaan betekenen omdat hij andere plannen heeft met het Amerika. Amerika speelt en grote en belangrijke rol in de wereld en door verandering gaat de toestand in van Amerika met stappen vooruit.
We zullen tot morgennacht moeten wachten voor een voorlopige uitslag……..

Kristie:
Ondanks het feit dat ik me niet heel erg verdiept heb in de twee partijen, denk ik toch dat ik voor Obama zou kiezen. Ten eerste lijkt het me een goede stap voor Amerika om een zwarte president te hebben. Zo kan er op sommige vlakken eens vanuit een ander oogpunt gehandeld worden. Hierbij heb dus niet eens gekeken naar de plannen die de twee hebben.
Ten tweede lijkt het me eens tijd worden voor een einde aan de oorlogen die Amerika allemaal aan het voeren is. Als de Republikeinen het voor het zeggen houden weten we in ieder geval zeker dat er voorlopig nog geen einde aan komt.

Boeken, boeken en nog eens boeken!

Dit weekend wordt er een boekenbeurs gehouden in het Beursgebouw in Eindhoven. Afgelopen donderdag is deze begonnen en hij zal duren tot en met zondag 2 november. Er zijn veel verschillende boeken te koop, veel engelse boeken, nederlandse romans en thrillers, kinderboeken, kookboeken, geschiedenisboeken, computerboeken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Er worden ook ook allerlei creatieve dingen verkocht, om bijvoorbeeld kerstkaarten te maken, of kado's in te pakken. Het is zeker wel de moeite waard om deze beurs een bezoekje te brengen. Alle boeken zijn nieuw, maar wel een stuk goedkoper dan in de winkel.

Dus heb je dit weekend niets te doen? Naar de boekenbeurs dan maar!

Gezien op tv: Undercover in Nederland

Alberto Stegeman doet regelmatig vreemde ontdekkingen in zijn programma Undercover in Nederland. Gisteren was er weer zo’n aflevering op tv en daarin gingen Stegeman en zijn collega’s undercover als klant bij illegale wapenhandelaars.

De uitzending
De eerste undercover actie wordt gedaan door Stegeman zelf. Hij gaat op weg naar Veldhoven en heeft daar afgesproken op een openbare parkeerplaats. Echter, de illegale wapenhandelaar komt niet opdagen. Stegeman is bang dat de wapenhandelaar hem herkend heeft en vreest de missie in gevaar te brengen wanneer hij zelf verder gaat. Om die reden worden de daaropvolgende undercover acties gedaan door collega’s van de televisiemaker. De collega’s gaan naar verschillende illegale wapenhandelaars en schaffen verschillende illegale wapens aan; van 9 millimeterpistolen tot echte politiewapens. De collega’s blijven zelf ook anoniem, waarschijnlijk zodat zij dan bij volgende undercover-operaties niet het gevaar lopen herkend te worden. Ook de wapenhandelaren blijven anoniem, maar dat blijven de ‘slachtoffers’ van Undercover in Nederland altijd.

De beruchte man uit Lopik
Het grootste gedeelte van de uitzending gaat over een illegale wapenhandelaar uit Lopik. De collega’s van Stegeman komen gemakkelijk in contact met hem en spreken af bij een benzinestation. Van daaruit moeten zij een stuk rijden naar een afgelegen weg. Daar schiet hij een hele revolver leeg, om het te ‘showen’. Later verkoopt hij vanuit zijn huis een stengun aan de undercover journalisten en vertelt hij lachend hoe hij ooit op iemand heeft geschoten na een simpel meningsverschil. De kogels suisden net langs het oor van zijn slachtoffer af, maar als hij had gewild had hij hem gerust vermoord, zo vertelde hij. Verder vertelde hij ook handgranaten te kunnen leveren. De man heeft al eerder vastgezeten voor zijn schietincident, maar dat weerhoudt hem dus niet van illegale en criminele acties.

Arrestatie
Na de uitzending werd de 55-jarige man uit Lopik vandaag door de Utrechtse politie aangehouden. Zijn woning aan de Wissekade is onderzocht. Daarbij vond de politie naast munitie in zijn woning een tiental vuurwapens en nepvuurwapens. Deze zijn in beslag genomen. De politie kon naar aanleiding van de aflevering de man herkennen en heeft dan ook geen kritiek op de uitgezonden beelden. De man wordt nu vastgehouden en verdacht van wapenhandel. Politiewoordvoerder verwacht dat de Lopiker voorlopig nog vast blijft zitten.
Veel mensen uit de omgeving van de 55-jarige Lopiker zijn geschokt door het nieuws. Zij hadden nooit gedacht dat de man bij wapenhandel betrokken zou zijn. Zijn broer wist dat iets met wapens deed, maar dacht dat het alleen om een hobby ging.

Geschreven door Charlotte Reddingius en Kristie Raaijmakers

Mening over het undercover te werk gaan van journalisten:

Kristie:
Ik vind het een goede zaak dat journalisten aan de ‘gewone burgers’ willen laten zien wat voor smerige zaken er zich afspelen, misschien op kleine afstand van hun vertrouwde omgeving, dat er smerige spellen gespeeld worden en dat er gevaarlijke criminelen hun werk doen terwijl bijna niemand daar iets vanaf weet. Als dit ontdekt moet worden met een verborgen camera mag die van mij zeker gebruikt worden. Op deze manier kunnen deze misstanden in de samenleving aan het licht gebracht worden en zo kunnen er ook maatregelen worden getroffen.

Alberto Stegeman wil niet als rechter optreden, dat schrijft hij in zijn boek Undercover in Nederland, dat meer informatie geeft over de situatie achter de schermen bij het programma. Als journalist vindt hij dat hij niet de taak heeft om de criminelen ook daadwerkelijk aan te pakken. Stegeman ziet het als zijn taak om de misstanden aan het licht te brengen en als daar wat aan gedaan moet worden vindt hij dat die taak bij de politie ligt. Zelf wil hij niet mensen gaan aangeven of andere acties ondernemen. Zo schreef hij in zijn boek dat de politie heeft kunnen zien hoe de programmamaker het bewijs heeft kunnen verzamelen en op die manier kan de politie dan ook te werk gaan. Ik ben het daar grotendeels mee eens. Als journalist kun je ook niet rechtspreken, het enige wat hij zou kunnen doen is de criminelen aangeven, maar daarmee zou hij zelf ook veel gevaar kunnen lopen. Ze weten immers na de uitzending wie het gedaan moet hebben. Ik vind het goed dat dit soort zaken bekendheid krijgen met behulp van de verborgen camera en ik vind dus ook dat de verborgen camera gebruikt mag worden in de journalistiek. Het gebruik ervan moet echter wel beperkt worden, niet dat mensen zich overal bekeken gaan voelen en bang zijn dat ze afgeluisterd of gefilmd worden. Alleen wanneer het niet anders kan mag ‘het verborgen wapen’ ingezet worden.

Charlotte:
Ik vind het moeilijk te zeggen of het al dan niet ethisch is om undercover te werk te gaan. Aan de ene kant stel je een bepaalde problematiek aan het licht; en dat betekent vaak dat er ook maatregelen genomen kunnen worden om de situatie te verbeteren. Maar aan de andere kant ben jij ook bezig met criminele activiteiten, en je mag nooit voor eigen rechter spelen. En is het eerlijk om je anders voor te doen tegenover iemand anders? Daar zijn ook veel dingen over te zeggen. Dus eerlijk gezegd weet ik niet of ik undercover zijn wel of niet geoorloofd vind…

Aflevering gemist? Klik hier.

Recensie: Death Magnetic van Metallica

Death Magnetic, de nieuwe trots van Metallica. Vijf jaar na de enigszins geflopte plaat St. Anger vond Metallica het tijd voor wat nieuw geluid. Na enkele malen uitstel van de releasedatum was het op 12 september 2008 zover, de nieuwe Metallica lag wereldwijd in de winkel! Nouja, de wereld had er enkele dagen eerder al van kunnen genieten, nadat een Franse cd-winkel de cd iets te vroeg in de verkoop had gedaan. En een dag daarna was de cd namelijk al wereldwijd te vinden op internet. Maar dat mocht de pret niet drukken, de bandleden van Metallica reageerde hier overigens ook erg soepel op. Wij, als ware Metallica-luisteraars, besloten de nieuwe cd eens onder de loep te nemen.

De eerste recensie is geschreven door Kristie Raaijmakers:

Metallica heeft flink wat tijd gehad om het album te produceren. Verder hebben ze voor deze plaat een nieuwe producent aangetrokken, namelijk Rick Rubin (onder andere bekend van Slipknot, System of a Down en AC/DC). De verwachtingen van de fans lagen dus hoog. Mijns inziens worden deze verwachtingen ook aardig volbracht, echter wel na een periode van veel luisteren en ietwat wennen aan het nieuwe geluid van vooral zanger James Hetfield. Het resultaat is een nieuwe plaat met veel vertrouwde elementen, lange intro’s en lekkere solo’s en lange nummers van wel 5 tot bijna 10 minuten.

De plaat begint heftig. De eerste drie nummers: That was just your life, The end of the line en Broken, beat and scared bestaan uit vertrouwd gitaar geluid. Ook de drums en de bas klinken meteen goed. Echter de stem van Hetfield is veranderd, en dan in de negatieve zin van het woord. Die deed me namelijk iets te veel denken aan het album St. Anger waar ik zelf (en vele Metallica fans met mij) geen grote fan van ben. Bij het horen van de eerste drie nummers was ik bang voor een nieuwe St. Anger, maar gelukkig viel dit mee. Nadat ik de plaat nog een aantal keren had aangezet begon ik steeds meer te wennen aan het nieuwe geluid, en op den duur begon ik er weliswaar van te genieten. Uiteindelijk ben ik totaal van mening veranderd, want deze plaat is toch een stuk beter dan St. Anger, ook deze eerste drie nummers.

Dan komt er een verrassend rustig intro, dat inleidt tot The day that never comes, een vrij rustig nummer. Ik vond het de eerste keer dat ik het hoorde al prachtig en dat is niet meer veranderd. Het geluid wordt in dit nummer rustig opgebouwd en leidt tot een mooie plaat met een goede tekst. Ook de minifilm die erbij is gemaakt vond ik erg mooi. Ik heb hier weinig woorden voor, gewoon prachtig, genieten.

Het nummer All nightmare long is weer heftig en vertrouwd, evenals de daaropvolgende Cyanide en The Judas Kiss. Ik vond ze de eerste keer dat ik ze hoorde al lekker klinken, en na enkele keren luisteren ben ik ze alleen maar mooier gaan vinden.

De naam The unforgiven III is veelbelovend. De voorgangers van dit nummer hadden een rustig intro, opbouwend tot een wat heftiger geluid, met een donkere tekst. Aan deze kenmerken voldoet de nieuwe Unforgiven ook, en daaraan heeft hij z’n naam dus ook te danken. Qua muzikale elementen lijkt het nummer niet heel erg veel op zijn voorgangers maar het is wel dezelfde opbouw en dezelfde stijl. Het luisteren naar dit nummer is ook weer echt om te genieten.

Dan volgt er een muzikaal nummer; Suicide & Redemption, daar ben ik zelf nooit zo’n fan van. Ik houd van teksten in combinatie met muziek, als een van beide elementen wegvalt vind ik het al een stuk minder aantrekkelijk. Daarom ben ik over dit nummer ook niet erg lovend. Metallica is een band met prachtige muziek, een goed geluid, maar ik vind dat er wel zang bij hoort, ondanks het redelijke aantal muzikale nummers dat ze gemaakt hebben.
Tenslotte eindigt het album met My Apocalypse. Dit is weer een heftig nummer. Hier ben ik zelf niet zo heel erg weg van, het is mij iets te heftig.

Aan mijn verwachtingen heeft deze plaat zeker voldaan, al was het dan nadat ik het album een paar keer wat onwennig heb geluisterd. Ondertussen heb ik er ontzettend van genoten, de vele keren dat ik er naar heb geluisterd.

De tweede recensie is geschreven door Syme van der Lelij:

Als liefhebber van het oude werk van Metallica (Master of puppets, Ride the lightning – die tijd) ontving ik sceptisch de nieuwe cd Death Magnetic. De vorige cd’s waren namelijk niet om over naar huis te schrijven. Toch hoorde ik veel positieve geluiden, dus ik was heel benieuwd.

De intro van het eerste nummer That was just your life is veelbelovend. Een sfeervol instrumentaal stukje bouwt de spanning op. Alles klinkt goed, totdat de zanger zijn mond opentrekt. Wat is er met hem gebeurd? Hij lijkt de overtuiging te missen; er zit een stuk minder kracht in zijn stem. Dan valt het nummer in herhaling, en duurt het eigenlijk drie minuten te lang. Het nummer begon goed, maar uiteindelijk valt het toch nog tegen. Jammer.

Het tweede nummer The end of the line is een stuk krachtiger. Maar om nou te zeggen dat ik het echt mooi vind, nee. Het komt op mij een beetje ongeïnspireerd over. In ieder geval zit de overtuiging erin.
Bij het vierde nummer The day that never comes ben ik weer echt onder de indruk. Het begint met een mooie gitaarsolo, en zanger James Hetfield valt vloeiend in. Het is een rustig nummer, maar naarmate het vordert wordt het tempo steeds hoger. In dit nummer ligt de nadruk meer op de gitaren dan op de zang, en dat pakt goed uit.

De nummers die daarop volgen zijn voldoende. Ik vind ze niet speciaal, maar ze zijn zeker niet slecht.

Waar ik me wel steeds meer aan begin te ergeren, zijn hoe de drums zijn ingemixt. Dat het basisritme goed hoorbaar moet zijn voor de bandleden is begrijpelijk, maar op dit album hoor je de begeleiding vaak boven de ‘smaakmakers’ James Hetfield (zanger) en Kirk Hammett (gitarist) uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest.

Dan komt een nummer met de veelbelovende titel The unforgiven III . Ik ken The unforgiven als een prachtig, rustig nummer van black album uit 1990. Dit nummer is niet zo schitterend als de oude, maar toch is hij heel mooi. Rustig bouwt het op tot een spetterend hoogtepunt, met een aantal heerlijke gitaarsolo’s onderweg, om daarna met een rustig slot af sluiten. Zo hoor ik ze graag!
Met the unforgiven III in m’n achterhoofd valt het nummer daarop toch wel een beetje tegen. Het is weer meer van hetzelfde, zoals de meeste nummers op dit album.

Dan volgt een instrumentaal nummer, Suicide & Redemption. Ik ben fan van de instrumentale nummers van Metallica, omdat ze met enkel instrumenten toch hele verhalen weten te vertellen. In dit nummer is daar een stuk minder sprake van. Op sommige stukken lijkt het wel alsof er zang bij had moeten zitten, maar vergeten is in te mixen. Halverwege het nummer bevinden zich wel een paar schitterende gitaarsolo’s die echt de moeite waard zijn.
Het album sluit af met My apocalypse. Dit is weer een weinig inspirerend nummer.

Conclusie: Hoewel er een paar mooie nummers (met name de rustigere, daar zit echt gevoel in) op dit album staan, ben ik toch niet overtuigd. Het bevat te veel meuk en klinkt alsof de band weinig zin had om echt te werken voor muzikale kunststukken.
Na dit album een aantal keer geluisterd te hebben zette ik het album Ride the Lightning (1984) op. De muzikale creativiteit en genialiteit stroomde mijn oren in. Death Magnetic kan hier echt niet aan tippen. Metallica was een topband, maar is het niet meer.

Speltip: Nintendo Wii

Zoals ik in mijn vorige blog al heb verteld heeft mijn vriend een Wii gekocht afgelopen dinsdag. Sindsdien zijn we al heel wat aan het wii-en geweest. We hebben nog maar twee verschillende spellen, namelijk het sportpack wat er bij aankoop bij zit, en Link's crossbow training. In het sportpack zijn de volgende sporten te vinden: Tennis, Honkbal, Bowlen, Golf en Boksen. De spellen kun je alleen (dus tegen de computer) en tegen elkaar spelen.

Je begint met het aanmaken van een wii-personage. Hiermee speel je alle spellen. Je personage krijgt ook scores en die worden onthouden. Je gaat telkens verder op een hoger niveau.

Tennisen is erg leuk. Je kunt met de controller slaan, maar het is ook nog belangrijk op welke manier je slaat. Doordat je zelf een niveau opbouwt worden je tegenstanders (de computer) ook steeds moeilijker te verslaan. Ook kan het tegen elkaar, maar dat valt ook niet altijd mee.

Het Honkballen is vooral lastig! Het is nogal moeilijk om een bal te raken, en als je hem eenmaal geraakt is vangen de poppetjes in het veld hem zodat je alsnog uit bent. Ook zijn er verschillende manieren om de bal aan te gooien, in verschillende snelheden, dus het is heel moeilijk in te schatten wanneer je precies moet slaan. Toch is het wel leuk, en vooral wanneer je een homerun slaat tellen de punten lekker aan.

Bowlen is ook leuk. Het is niet zo heel moeilijk, want als je eenmaal doorhebt hoe je een harde bal kunt gooien, kun je een heleboel strikes gooien in een ronde. Dit is vooral leuk om tegen elkaar te spelen, maar ook wanneer je tegen de computer speelt wordt je score onthouden en kun je het later met elkaar vergelijken.

En dan is er nog Golf, een leuke sport om te doen op de wii. Het is best lastig om de ballen op een goede snelheid te slaan, zodat je de 'hole' in de 'par' kunt bereiken. Tja.. een keer is het me gelukt om een totale score van -1 te maken, maar dat kon ik mezelf later ook niet meer nadoen. Naja dat moeten we nog maar wat meer oefenen dan!

Tenslotte nog het boksen. Daar zijn we nog niet helemaal uit hoe het moet, het moet met twee controllers, en het is een onduidelijk beeld. Na een rondje aggressief in het rond te hebben geslaan zijn we gestopt met boksen en hebben we het ook niet meer gespeeld.

Link's crossbow training heb ik nog niet gespeeld, maar dat ben ik nog wel van plan. Hopelijk komen er binnenkort weer nieuwe spellen bij, maar voorlopig kunnen we ons nog wel vermaken met het sportpack.

Ik vind de Wii nu al een aanrader, want ik heb me er de hele vakantie al goed mee vermaakt!

Stedentrip: Maastricht

Een mooie dag in de herfstvakantie, de zon schijnt en bovenal het regent niet! Tijd om er eens op uit te trekken, maar waarheen? Na wikken en wegen besluiten mijn vriend en ik om een dagje naar het zuiden te trekken en eens lekker te gaan shoppen in Maastricht.
We nemen de trein in Eindhoven en staan een uur later op het station in Maastricht, heel handig dat ik een OV heb, want dat scheelt alvast een heleboel geld. Geld dat we dus weer extra kunnen besteden in de winkels!! In Maastricht lopen we vanaf het station de brug over naar de stad. De eerste straat die we tegenkomen bevat vele winkels, maar vooral dure merken. Als we nog langer willen blijven shoppen, kunnen we deze winkels beter voorbij lopen.
Daarna volgen de oude vertrouwde winkels. Ik zie schoenenwinkels, de V&D, het Kruidvat, maar ook veel kledingwinkels die me bekend voorkomen. Hier moeten we zijn! Winkel in winkel uit, pashokje in, pashokje uit, we proberen van alles maar komen niet echt veel tegen. Misschien komt dat ook doordat we niet echt op zoek zijn naar nieuwe kleding, de kast hangt namelijk nog vol!
We gaan wel op zoek naar electronica winkels, want we willen een Wii aanschaffen. We kijken overal rond maar kopen nog niets, het is namelijk niet echt handig om er de hele dag mee rond te sjouwen.
Rond het middaguur belanden we bij de La Place, voor een heerlijk broodje. Dat is altijd een aanrader. We genieten van het lekkere eten en gunnen onze voeten wat tijd om zich voor te bereiden op de volgende ronde.
We sjokken verder en kijken nog rond. Na vele winkels en nog een terrasje ploffen we rond half vier neer op een bankje aan de Maas, omdat onze voeten het begeven. Daar genieten we heerlijk van het zonnetje en geven we onze voeten wat tijd om bij te komen. Vanaf de Maas lopen we weer richting het station en daarna vertrekken we, terug naar Eindhoven. In Eindhoven eten we nog een lekkere dikke hamburger op het terras en daarna gaan we via de Mediamarkt, waar we de verleiding van de Wii uiteindelijk toch niet kunnen weerstaan, weer naar huis. De rest van de avond vermaken we ons met bowlen, tennissen en boksen. Het valt nog niet mee, maar er komt al vooruitgang in.

Maastricht is een leuke stad om te winkelen. Het zit er vol terrasjes en restaurantjes. Ook de bekende, 'hoognodige winkels', zijn er aanwezig. Zelf hebben we op een paar winkels toch nog misgepakt, maar het kan ook zijn dat we die over het hoofd hebben gezien. Het is een leuk centrum en je komt je dag er zonder enige moeite goed door. Dus als je je deze herfstvakantie nog verveelt, trek erop uit!